مرا . . .

مرا کسی نساخت، خدا ساخت،

نه آنچنان که کسی می خواست که من کسی نداشتم.

کسم خدا بود، کس بی کسان.

 در باغ بی برگی زادم و در ثروت فقر غنی گشتم

و از چشمه ایمان سیراب شدم

و در هوای دوست داشتن دم زدم

و در آرزوی آزادی سر برداشتم

و در بالای غرور قد کشیدم و از دانش طعامم دادند

و از شعر شرابم نوشاندند و از مهر نوازشم کردند تا :

حقیقت دینم شد و راه رفتنم  و خیر حیاتم شد و کار ماندنم و زیبایی عشقم شد و بهانه زیستنم!